Mislukte emancipatie

Van de buitenkant lijkt het alsof ik een heel geëmancipeerde vrouw ben. Ik ben gepromoveerd, medisch specialist en heb daarnaast een eigen bedrijf als seksuoloog. Toch wist ik één ding zeker: ik wil moeder worden. Gelukkig ben ik ondanks mijn leeftijd gezegend met twee prachtige kinderen. Na de geboorte van mijn eerste kind ben ik minder gaan werken en ik heb langer over mijn opleiding gedaan hierdoor. Dat is de prijs die je betaalt voor het moederschap.

Vrouwen in dienst nemen is wat dat betreft een risico voor werknemers. Loon moeten doorbetalen bij ziekte is een enorme kostenpost voor een bedrijf, dus daar moet meestal een verzekering voor worden afgesloten. Helaas kost dit meer geld voor bedrijven met vooral vrouwen in dienst. Vrouwelijke werknemers verzuimen namelijk tot wel 45% meer dan mannen, volgens CBS.

Vanuit het perspectief van een verzekeraar is het best logisch dat de premie hoger is bij meer vrouwelijke werknemers, er zal immers vaker moeten worden uitgekeerd. De premie voor een autoverzekering is ook hoger voor jonge en oudere automobilisten omdat zij vaker brokken maken. Dit wordt niet gezien als leeftijdsdiscriminatie. Toch is Achmea door het college van de rechten van de mens om deze reden veroordeeld voor discriminatie. Een bijzondere uitspraak, maar waarom verzuimen vrouwen eigenlijk meer?

Volgens onderzoek van vakbond CNV verzuimt 12% van de vrouwen minimaal zes dagen per jaar door vrouwspecifieke klachten. Te denken valt aan menstruatieklachten, zwangerschap of overgangsklachten. Uit datzelfde onderzoek blijkt ook dat bedrijven weinig begrip hebben hiervoor. Werkzaamheden van zwangere vrouwen worden bijvoorbeeld in 80% van de gevallen niet aangepast. Maar verklaart dat echt 45% verschil in verzuim?

Wij vrouwen wilden heel graag geloven in het sprookje dat mannen en vrouwen gelijk zijn. We zijn in de laatste vijftig jaar meer buitenshuis gaan werken, maar mannen zijn lang niet altijd meer huishoudelijke- of zorgtaken op zich gaan nemen. Noodgedwongen zijn vrouwen hierdoor concessies gaan doen. Wel werken, maar dan parttime, want anders moet je kind te vaak naar de opvang. Bij ziekte wordt de moeder als eerste gebeld. Mamma voelt zich chronisch schuldig, want ze schiet thuis te kort en op het werk. Helaas is zij degene met de baarmoeder, dus dat betekent minimaal een jaar carrière achterstand per kind. Die baarmoeder zorgt buiten de zwangerschappen om ook nog eens voor ellende door maandelijks buikpijn en bloedverlies, en denk je dat je alles hebt gehad dan komt de overgang!

Laten we vrouwen wat meer gaan waarderen voor hun unieke talenten en hen beter faciliteren, thuis en op het werk. Zij houden de maatschappij draaiende. Vrouwen zijn geen mannen, en dat is precies hun kracht. We moeten accepteren dat mannen en vrouwen niet gelijk zijn, maar wel gelijkwaardig!